“We hebben u uit de stilte van uw klooster gehaald met onze uitnodiging om te spreken over het gebed en de psalmen bij de vorming van diakens en priesters. We zijn u dankbaar dat u op onze uitnodiging in bent gegaan.” Met deze woorden heet rector Walter Broeders abt Henry Vesseur osb welkom op maandag 2 oktober. De abt van de Sint Willibrordabdij in Doetinchem houdt deze avond de Dieslezing op Vronesteyn. Eerder deze avond is hij hoofdcelebrant in de eucharistieviering met de studenten en tafelgenoot bij de maaltijd.

Aan het begin van de lezing vertelt abt Vesseur hoe hij zich veertig jaar geleden meldde als priesterstudent bij de toenmalige bisschop van het bisdom Rotterdam, Mgr. Simonis. Een jaar later vervolgde hij zijn opleiding bij de monniken benedictijnen. “De cirkel is dus even rond vandaag. En ik zal graag delen van wat ik in het benedictijns kloosterleven heb mogen ontvangen.”

De abt spreekt over de oproep om te ‘bidden zonder ophouden’ (1 Tessalonicenzen 5, 17) en legt uit dat het getijdengebed hier een antwoord op wil zijn. De gewijde bedienaren hebben een specifieke taak om het getijdengebed te bidden, maar het is ook een gemeenschappelijke taak van de Kerk. Jezus zelf was een man van gebed. Belangrijke momenten, zoals de roeping van de twaalf apostelen, worden voorafgegaan door gebed. Jezus bad volgens zijn gewoonte in de sabbat en heeft de individuele gebeden verricht, zoals de Israëlieten gewend waren.

“Onophoudelijk bidden, is dat geen onmogelijke eis?” vraagt abt Vesseur zijn gehoor. Geknield en met de handen gevouwen lijkt dat inderdaad ingewikkeld. Maar, zo zegt de abt: “Bidden is veel meer een gesteltenis van het hart. Het is als verliefdheid. Verliefd ben je altijd en overal, maar vooral als je samen bent met je geliefde. Het is een geraakt zijn door Gods liefde die je niet meer loslaat en waar je niet meer zonder kunt.”

Abt Vesseur spreekt over de verinnerlijking, over de harmonie van het hart met het woord van God dat je biddend spreekt. “En dan kan het pijn doen, wanneer je het gebed gaat missen als je er door overmacht bijvoorbeeld niet aan toekomt. Het is als het gemis van een goede vriend. Dat duidt op een begin van gebed zonder ophouden.”

Abt Vesseur benadrukt hoezeer Jezus aanwezig is in het gebed. Jezus zegt in het evangelie: “Waar er twee of drie verenigd zijn in mijn Naam, daar ben Ik in hun midden” (Matteüs 18, 20). De psalmen zijn als een rivier van woorden, waar je in kunt gaan staan. “En als het op dat moment niet jouw emoties zijn die worden vertolkt, zijn het wel de emoties van een ander. Psalmodie dwingt ons om verder te gaan dan onze ervaringen en gevoelens, ze drijft ons naar God. Ze vertolken de liefde die God is en die in de biddende gemeenschap en het hart van ieder van ons aanwezig is.”

Na de pauze is er gelegenheid om vragen te stellen. Er wordt uitgewisseld over het individuele gebed van de priesters en diakens en de gebedspraktijk in parochies. Zowel parochiepraktijk als kloosterleven kennen daarbij hun uitdagingen. Abt Vesseur: “Mensen vragen me wel eens of het bidden geen sleur wordt. Die momenten kennen we inderdaad ook. Maar daarvoor geldt: die sleur sleurt ons er dan ook doorheen. Het feit dat we in die stroom staan van het gebedsritme.”

Aan het eind van de avond dankt rector Broeders de spreker en de aanwezigen. Hij wijdt een kort woord aan het gebed voor Vronesteyn, voor roepingen tot het priesterschap, het diaconaat en het religieuze leven. Op vele plekken wordt gebeden voor het huis Vronesteyn. De rector en staf zijn daar dankbaar voor.