Op dinsdag 17 oktober vieren de pelgrims de eucharistie op een bijzondere plek: de Sint Pieter. “Op deze plek, vlak bij het graf van Petrus, mogen we vieren dat de Heer de Kerk aan ons gegeven heeft”, opent Mgr. Van den Hende de viering. “We mogen vieren dat Petrus de rots is waarop de Kerk is gebouwd. Petrus wist wat het betekent om pelgrim van de Heer te zijn. Hij is rondgetrokken en heeft vele mensen voor Christus gewonnen. Hier in Rome is hij gestorven als martelaar door de dood aan het kruis.”

Pastor Bouke Bosma verzorgt de homilie tijdens de mis, die wordt gevierd vooraan in de kerk in de absis. Op de achtergrond klinkt geroezemoes van de vele pelgrims en toeristen die de zo indrukwekkende basiliek bezoeken. De bedevaartgangers hebben in heel verschillende kerken de eucharistie gevierd, preekt Bouke Bosma, maar uiteindelijk zijn de gelovigen zelf de stenen waar het om gaat. “Petrus is de steenrots, waarop Jezus zijn Kerk wil bouwen”, preekt hij (Matteüs 16, 18). “Ook wij mogen een steenrots zijn. We mogen ons laten polijsten door de Heer en ons laten voegen in de Kerk. De Heer bouwt een Kerk van mensen. En Hij gebruikt zijn liefde als specie om die stenen aan elkaar te verbinden. Niet alleen ons, maar alle mensen, ook de mensen hier in deze basiliek, die de kerk bezichtigen en ons zien bidden. Die liefde van God mogen we met elkaar leven, we mogen ons laten polijsten door de Heer, ons laten invoegen, elkaar dragend, ieder een eigen steentje.”

In de middag bezoeken de groepen de Friezenkerk en andere plekken in de stad. Ongeveer zeventig mensen bezoeken de catacomben buiten het centrum van de stad. Een van hen is meneer Jan Braams (79) uit Rotterdam. Hij is er lang geleden al eens geweest, zo’n 20 à 25 jaar geleden. “Dat was toen indrukwekkend met de plekken onder de grond, waar werd gebeden bij de graven van de christenen.” Het doet hem denken aan hoe het geloof wordt verkondigd, toen en ook nu onder moeilijke omstandigheden.

Jan Braams ging in 2010 ook mee met het bisdom op bedevaart naar Rome. “Rome trekt me aan”, vertelt hij. “Hier is de wereldkerk merkbaar aanwezig. Je voelt verbonden met alle mensen die de Kerk uitmaken. Het is majestueus. Op elke hoek van de straat vind je een kerk. Je hoort allerlei talen en ziet groepen uit allerlei landen. Een heleboel mensen komen naar Rome met religieuze bedoelingen.”

“Wat het mooiste was tot nu toe? Je kunt beter vragen wat het meest indrukwekkend was. In de dom van Keulen stond het koor wat ver weg van de mensen in de kerk, omdat die kerk zo groot is, maar de dom was ontzettend mooi! En in Padua en in Vipiteno heb ik de verbondenheid in de eucharistieviering heel intens beleefd. Vanmorgen ook. Je zit in de Sint Pieter. Dat heeft me getroffen. Ik was er al eens geweest en wilde er graag terugkomen. Voor het eerst heb ik er nu een eucharistieviering meegemaakt.”

“Hier in Rome beleef ik het geloof heel intens met de mensen waarmee ik hier ben. Natuurlijk lopen in de Sint Pieter de groepen in en uit, zoals we dat zelf ook doen als we een kerk bezoeken. Maar ik heb me even losgemaakt uit de menigte en in de Sacramentskapel gebeden en mijn gedachten geordend in deze drukte. In die kapel zie je mensen met devotie heel intens bidden. Dat is stimulerend.”

Wat doet hij als hij niet in Rome is? In Rotterdam hoort hij bij de Hildegardis kerk in het Oude Noorden. Hij zingt in het koor en is samen met een tweede persoon verantwoordelijk voor het tellen van de collectegelden. Met huwelijken en uitvaarten zorgt hij ervoor dat de rekening wordt gemaakt. Jan Braams was jarenlang penningmeester en heeft vele ontwikkelingen meegemaakt rond parochies en kerkgebouwen in de stad. Nu is hij actief in goede samenwerking met de huidige penningmeester, die hij al van jongs af aan kent en die ook in het koor zingt.

’s Middags bij de catacomben van San Callisto geeft de salesiaan pater Jan Emmers een korte inleiding. Deze catacomben behoren tot de grootste en belangrijkste van Rome. Archeoloog Giovanni Battista de Rossi ontdekte deze catacomben in 1854. In de ruimte waar De Rossi nu zelf met eer is begraven, vertelt pater Emmers hoe rond het jaar 170 enkele christelijke grondeigenaars land ter beschikking stelden voor begrafenissen. Vanwege de ruimte groef men lagen uit in de grond. Zo zijn sommige gangen wel acht meter hoog geworden. Ook toen de christenen hun geloof vrij konden beleven, bleven zij hun doden onder de grond begraven en daar de eucharistie vieren. Veel graven werden versierd met beeldhouwwerk. De afbeelding die daarbij het meest werd gebruikt is die van de Goede Herder, van Christus die voor ons zorgt.

’s Middags komen alle pelgrims bijeen voor de gezamenlijke ontmoeting bij de FAO (Food and Agriculture Organization) van de Verenigde Naties.

• Lees meer over de bedevaart