‘Een gesloten inloophuis, een grotere tegenstelling bestaat niet.’ Deze uitroep was te lezen op de website van de Jessehof toen de coronacrisis uitbrak. Diakenstudent Ed Doe ondersteunt dit interkerkelijk diaconaal centrum in Delft vanuit zijn stage. Hij is opgelucht dat de Jessehof, al is het beperkt, vanaf begin juni weer open is voor mensen die behoefte hebben aan een kopje koffie en een praatje bijvoorbeeld omdat ze eenzaam zijn of in de problemen zitten. De leegte die hij in coronatijd voelde, voelde ook als een bevestiging van zijn roeping.

“Het was alsof ik nooit weg ben geweest”, vertelt Ed over zijn eerste keer weer in de Jessehof sinds de beperkte openstelling. “Het was mooi om de mensen weer te zien en een praatje te maken. Dan merk je dat je een goede band hebt opgebouwd en die verdwijnt niet zomaar. De bezoekers zijn blij dat ze weer binnen kunnen komen. Het is voor hen echt een toegevoegde waarde om een kopje koffie te drinken en gemeenschap te zijn. Het geeft hen structuur in hun leven.”

Normaal komen er zo’n zestig mensen op een dag naar de Jessehof. Nu zijn er shifts, waarbij steeds vijftien mensen, vijf kwartier binnen mogen zijn. “Tussendoor maken we dan de tafeltjes schoon”, legt Ed uit. “Gelukkig weerhouden de protocollen de bezoekers er niet van om naar binnen te aan. Iedereen volgt netjes de regels en er is geen gedoe.”

De diakenstudent heeft in de Jessehof veel bijzondere momenten beleefd. “De Jessehof kent veel activiteiten en daar zat altijd eten bij. Want eten erbij vergroot de kans aanzienlijk dat mensen komen”, lacht Ed. “Een leuke anekdote is toen ik voor het eerst met een groepje ging lezen uit de Bijbel. Daar was dus een maaltijd bij en ik ging voor in gebed en vroeg de Heer om ook te zorgen voor mensen die geen eten hebben, dat er iemand op hun pad zou worden gestuurd om hen een boterham te geven. Vlak daarna stond een dakloze door het raam te turen. Een deelnemer riep: ‘Kijk Ed, je gebed wordt verhoord!’ De dakloze liep al weg, maar een van de deelnemers ging erachteraan en heeft de man uitgenodigd. Even later zat hij met ons een boterhammetje te eten.”

Tijdens de stage van Ed, die nu bijna op een einde loopt, was hij twee donderdagochtenden in de maand in de Jessehof te vinden vanuit de Kerk. “Je verwelkomt mensen en bent een luisterend oor. Helaas zijn veel activiteiten nu door corona geannuleerd, zoals de maaltijdvieringen en het samen Bijbellezen.”

Het ging de diakenstudent niet in de koude kleren zitten toen de hele Jessehof dicht moest door corona en hij de bezoekers niet meer kon ontmoeten. Ed: “Ik dacht tijdens de lockdown: als ik nooit meer in een gezelschap zou mogen zijn, zou ik ook geen diaken meer hoeven te worden. Want bij je roeping is God het vertrekpunt, door Hem word je geroepen voor het diaconaat, maar het zijn de mensen om je heen die je in die roeping bevestigen. En zo voelt het ook. Door de ander te dienen, kun je diaken zijn.”

“Met Pasen zijn we paaspakketjes rond gaan brengen aan bezoekers van de Jessehof, waarvan we veel complimenten kregen. Het gaat niet om het cadeautje, maar dat je laat zien dat je van die mensen houdt, en dat ze meetellen. Dat is op en top diaconie. En ik was zelf ook blij dat ik weer wat voor de mensen kon betekenen.”

In gesprek op priester- en diakenopleiding Bovendonk realiseerde Ed dat de leegte die hij in coronatijd voelde juist een bevestiging was van zijn roeping. “Als diaken ben je geen eenmansshow, maar je dient de gemeenschap. Het ambt is het dienstwerk van Christus en als diaken komt dat tot uiting in het dienen van mensen. Ik hoop dan ook dat ik straks na mijn wijding opnieuw in een inloophuis of diaconaal centrum kan werken.”