Liesbeth Stalmeier neemt afscheid van het werk op het bisdom na er zestien jaar werkzaam te zijn geweest. Ze heeft een functie in het onderwijs aanvaard als docent godsdienst-levensbeschouwing aan de Thomas More Hogeschool, een katholieke pabo.

Wanneer ben je begonnen bij het bisdom?

Dat was in het najaar 2007, op hetzelfde moment dat ik een tijdelijke aanstelling kreeg in de parochie Sint Jan de Doper in Gouda. Op die plek had ik stage gelopen vanuit mijn studie theologie. De aanstelling voor het bisdom was twee dagen in de week. In de parochie ging het om één dag in de week. Mijn kinderen waren nog klein, dus in totaal werkte ik drie dagen. In de parochie heb ik toen de communievoorbereiding en de voorbereiding op het vormsel begeleid. En mijn eerste opdracht bij het bisdom was het schrijven van een vormselproject. Dat was een goede combinatie: ik werd geïnspireerd en gecorrigeerd door de praktijk.

Ik ben pas op latere leeftijd theologie gaan studeren. Je kunt dat een soort van ‘late roeping’ noemen. Ik heb eerst Frans gestudeerd en ben docent Frans geweest. Ik ben katholiek opgevoed en groeide op in Meerssen (Limburg). Bij mijn vader zag ik een groot persoonlijk geloof en dat heeft mij zeer geïnspireerd. De basiliek van Meerssen was het kloppend hart van het dorp. Zo heb ik het ervaren. En ook de basisschool was heel belangrijk voor mijn geloof. Vanaf mijn eerste communie was ik lid van het kinderkoor. Toen ik in Nijmegen ging studeren heb ik het geloof vastgehouden.

Omdat mijn man een baan in Rotterdam kreeg, verhuisden we naar Gouda. Daar kwam ik voor het eerst in aanraking met protestants-christelijke gezinnen en hun geloofsbeleving. Het maakte me nieuwsgierig en ik besloot theologie te gaan studeren. Op dat moment werkte ik niet, de kinderen groeiden op, en ik deed vrijwilligerswerk in de kerk.

Hoe kijk je terug op de jaren bij het bisdom Rotterdam?

Ik ben met wisselende opdrachten werkzaam geweest bij het bisdom. De laatste tijd als catecheet, bisschoppelijk gedelegeerde voor het onderwijs en studiecoördinator voor Vronesteyn. Mijn betrokkenheid is verdiept door het werk en de contacten die ik daardoor had. De contacten met de studenten en staf van Vronesteyn waren bijzonder. Ik heb gezien wat onderscheiding van je roeping in de praktijk betekent. Vronesteyn is een biddende gemeenschap. Dat ik daar deel van mocht zijn heeft mij echt geraakt.

Als bisschoppelijk gedelegeerde was er het contact met docenten en besturen van katholieke scholen. Dat betekent dat je door de jaren heen met elkaar optrekt, als tochtgenoten. Je hebt verschillende verantwoordelijkheden, maar ieder heeft het welzijn van die leerlingen voor ogen. Vormgeven aan de katholieke identiteit van scholen, is een opdracht en uitdaging en ik heb daarvan inspirerende voorbeelden gezien. Bijvoorbeeld een scholenbestuur dat een armoedemedewerker aanstelde en dat motiveerde vanuit de katholieke identiteit.

Op de katholieke pabo’s in het bisdom kon ik volgen hoe ze invulling geven aan het vak godsdienst/levensbeschouwing. Naast alle andere vakken is godsdienst/levensbeschouwing belangrijk voor kinderen. Ik gun ieder kind dit vak. Het opent een wereld en een perspectief dat ze vaak niet kennen. Het leven is niet alleen horizontaal, maar er is ook een lijn naar boven, naar God. Scholen kunnen dat op verschillende manieren vormgeven, afhankelijk van hun situatie en mogelijkheden. Samen aan de dag beginnen, ruimte voor stilte en voor rituelen. Je begint de dag dan anders, je begint samen. Dat heeft te maken met vertrouwen en met kracht ontvangen, met aandacht hebben voor elkaar, met vriendschap en troost. Want in het leven van die kinderen gebeurt van alles.

Je keert nu dus terug als docent in het onderwijs.

Ja. Ik zie bij jonge docenten in opleiding onbekendheid met godsdienst en levensbeschouwing, maar ook veel betrokkenheid. Het vak gaat over levensvragen. Dus net als bij Vronesteyn staat de intellectuele vorming niet los van de persoonsvorming.

Destijds gaf ik Frans en nu godsdienst/levensbeschouwing. Dat was absoluut niet mogelijk geweest zonder de weg die ik door het bisdom heb kunnen gaan. Daar ben ik heel dankbaar voor en dat maakt ook dat ik het niet gemakkelijk vind om afscheid te nemen. Maar het is een weg die doorgaat en alles wat ik heb mogen ontvangen in de jaren dat ik voor het bisdom heb gewerkt, kan ik nu weer inzetten en doorgeven. De bisschop spreekt vaak over de Kerk als netwerk van liefde tot opbouw van een beschaving van liefde. Daar blijf ik deel van uitmaken. Alleen wel vanaf september vanaf een nieuwe plek.